Της Ελευθερίας Μηλάκη
Κάθε Κυριακή εδώ και χρόνια, συνηθίζω να αγοράζω εφημερίδες. Για να πω την αλήθεια, κυρίως τις παίρνω για τα περιοδικά και αν έχουν και κανένα βιβλίο, αλλά επειδή τις λυπάμαι να πάνε στα σκουπίδια όπως είναι, τις διαβάζω κιόλας. Και το πληρώνω ακριβά κάθε φορά, γιατί με αυτά που διαβάζω στενοχωριέμαι και συχνά θυμώνω. Μια παλιά μου φίλη, γελούσε που αγόραζα εφημερίδες τις Κυριακές «σαν τους πλούσιους»… Μια φορά είχα ζητήσει από τον πατέρα μου να μου φέρει μια κυριακάτικη εφημερίδα επιστρέφοντας σπίτι και δεν μου την έφερε. Δεν είναι πιο έξυπνοι αυτοί από μένα, για να πληρώνω εγώ να πλουτίζουν αυτοί, μου είπε. Τώρα καταλαβαίνω το γιατί. Όταν στο περίπτερο κοντά στο σπίτι μου στην Κέρκυρα συναντούσα τις Κυριακές τον ευγενικό ηλικιωμένο που αγόραζε το Ριζοσπάστη, δεν είχα ιδέα ότι οι εφημερίδες που έπαιρνα εγώ ήταν «αντικομμουνιστικές». Ή μήπως τότε δεν ήταν και τώρα έχουν λυσσάξει να κατηγορούν κάτι που υποτίθεται δεν υπάρχει πια; Τότε εμένα δεν με ενδιέφεραν όλα αυτά. Επίσης δεν είχα ιδέα πόσο ευτυχισμένη ήμουν. Πιθανότατα σε άλλα 20 χρόνια θα σκέφτομαι πόσο ευτυχισμένη είμαι τώρα. Έτσι λένε. Ότι όσο μεγαλώνει κανείς είναι λιγότερο ευτυχισμένος.
Μου είχαν μείνει δυο εφημερίδες από προηγούμενες Κυριακές και αποφάσισα να τις διαβάσω να μην μαζευτούνε κι άλλες. Έπρεπε να διαβαστούν για να πάνε μετά στην ανακύκλωση. Μια φίλη μου, η Μαριάννα από την Κύπρο, όταν ήρθε πρώτη φορά στο σπίτι μου, σχολίασε ότι παρόλο που δεν είμαι πια φοιτήτρια, μοιάζει με ένα φοιτητικό νοικοκυριό. Και είχε δίκιο. Ακριβώς έτσι ήταν και το φοιτητικό μου νοικοκυριό, ορισμένα πράγματα τα έφερα και κατευθείαν από την Κέρκυρα. Είναι φορές που όταν είμαι στο δωμάτιό μου, κλείνω τα μάτια και νομίζω πως βρίσκομαι εκεί, στο στενό δρομάκι που απέναντι υπήρχε ένα μπαρ και από τη μπαλκονόπορτα άκουγα τη μουσική… Φυσάει πολύ απ’ το σπασμένο μου το τζάμι… Πολλά έχουν αλλάξει από τότε και εγώ η ίδια άλλαξα. Η ίδια δεν μπορώ να πιστέψω ότι ήμουν ένα πλάσμα τόσο αγαθό, τόσο άκακο. Να είσαι έξυπνη, με είχε συμβουλεύσει ένας ηλικιωμένος καθηγητής μου. Νομίζω πως εντωμεταξύ έχω γίνει αρκετά έξυπνη, ώστε να αντιλαμβάνομαι ότι αυτά που γράφουν οι κυριακάτικες εφημερίδες απλά υποτιμούν τη νοημοσύνη μας, μας περνάνε για χαζούς.
‘Εχουμε και λέμε. Τι διάβασα στις εφημερίδες πριν πάνε στην ανακύκλωση. Ο πάπας έκανε την αναρχοκομμουνιστική δήλωση «οι ελεύθερη αγορά είναι ανίκανη να ανταποκριθεί στις δεινότερες ανάγκες του ανθρώπου, απέδειξε ο κορωνοιός». «Μα τι διαβάζει», συνεχίζει. Πάλι καλά που δεν έγραψε κάτι πιο αγενές, για παράδειγμα «μα τι πίνει». Διάβασα και ένα κείμενο που έλεγε για τον χριστιανό Ντοστογιέφσκι, την Εκκλησία και τη Θεία Κοινωνία. Έγραψε λέει ο Ντοστογιέφσκι ότι οι άνθρωποι δεν ψάχνουν τόσο το Θεό, αλλά τα θαύματα. Χλευάζουν και τους χριστιανούς ακόμα, όμως θα ήθελα να τους υπενθυμίσω ότι ο Ντοστογιέφκι είχε πει και κάτι άλλο. «Και τι δεν θα ‘δινα όλοι αυτοί που γράφουν σε εφημερίδες να σταματήσουν να γράφουν». Μάλλον ο μεγάλος λογοτέχνης κάτι τέτοιους θα είχε στο νου του, δεν εξηγείται αλλιώς. Μετά διάβασα μια προδημοσίευση ενός βιβλίου κάποιου Τάκη Θεοδωρόπουλου, με θέμα τον αιώνιο θυμό των Ελλήνων. Στο μικρό απόσπασμα, χλευάζει την πιο αγνή μορφή της ελληνικής επανάστασης, το στρατηγό Μακρυγιάννη, που έμαθε γράμματα στα γεράματα για να γράψει τα απομνημονεύματά του, συγκρίνοντας τους λόγους του με λόγους σε πλατείες των αγανακτισμένων. Διάβασα και την παρουσίαση ενός μυθιστορήματος νουβέλας που έγραψε ένας έλληνας πρόσφυγας «στη δήθεν φιλολαϊκή» Βουλγαρία, το οποίο μέσα από τις διηγήσεις μιας πρώην αντάρτισσας επιχειρεί να παρουσιάσει τους ήρωες του ΕΛΑΣ «απομυθοποιημένους» και λίγο πολύ ως «ανθρώπους με αδυναμίες», κοινώς ως παλιάνθρωπους.
Με το προσωπείο της δήθεν έγνοιας για το λαό, διάβασα απόψεις όπως «οι αριστεροί έχουν βάλει στο μάτι το βιος του απλού λαού», «δεν είναι σωστό οι αδύναμοι να εξασθενήσουν ακόμα περισσότερο», «δεν είναι σωστό η διαλογή των ασθενών να γίνεται με βάση την κοινωνική και την οικονομική τους κατάστασης και ας πρόκειται για συνθήκες πολέμου, δηλαδή που κανείς δεν θα έχει ευθύνη». Μας λένε δηλαδή τι ακριβώς θα γίνει να είμαστε έτοιμοι. Και κάπου μέσα σε όλα αυτά διάβασα και το γράμμα μιας κυρίας που σπούδασε στην Αγγλία και συκοφαντεί τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια ότι είναι ξέφραγο αμπέλι, ότι διαπομπεύουν πρυτάνεις, ότι έχουν αιώνιους φοιτητές. Ενώ, συνεχίζει, τα βρετανικά δημόσια πανεπιστήμια έχουν δίδακτρα και όχι φτηνά, μη νομίζετε. Έτσι διασφαλίζουν την ποιότητά τους και προσελκύουν φοιτητές από όλο τον κόσμο που φέρνουν λεφτά.
Και πάμε στο άλλο θέμα, το Ισλάμ. Γιατί κάθε εποχή πρέπει να έχει και μερικούς ακόμα αποδιοπομπαίους τράγους. Ο κύριος που ανέφερα παραπάνω, που μιλάει για το Μακρυγιάννη, δηλώνει ότι είναι «ισλαμόφοβος». Το ίδιο και η γνωστή συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου, που δηλώνει ότι δεν υπάρχει μετριοπαθές Ισλάμ και ότι το Ισλάμ είναι μια θρησκεία κατά της… μόρφωσης. Και ευτυχώς, γράφει ένας άλλος, δεν είναι διατεθειμένοι όλοι οι μουσουλμάνοι να θυσιάσουν τη ζωή τους για τον Αλλάχ, γιατί και αυτοί θέλουν να ζήσουν και η ζωή είναι γλυκιά, όμως όλοι θα ήθελαν να το κάνουν, αν είχαν τα κότσια. Τι να κάνουμε τώρα. Απλό. Θα παρακολουθούμε όλα τα παιδιά της Ευρώπης που έχουν μουσουλμανικές ρίζες, είτε δεύτερης γενιάς, είτε τρίτης, είτε νεοφερμένοι, μην τυχόν κανένα από αυτά σκεφτεί να γίνει… terrorist. Ευτυχώς η Μέρκελ, ο Μακρόν, ο Κουρτς και όλοι αυτοί πιστεύουν στα δημοκρατικά ιδεώδη και δεν στρέφονται εναντίον όλων των μουσουλμάνων. Θυμάστε την τηλεοπτική σειρά Ντόλτσε Βίτα, που όταν η γριά, γνωστό φασιστόμουτρο, είδε τον καινούριο φίλο της εγγονής της της Ντορίτας και δεν τις γέμισε το μάτι. Τον κοίταξε καλά καλά και τελικά τον ρώτησε «μήπως είσαι μωαμεθανός»; Προφητικό. Α, και κάτι άλλο διάβασα στις εφημερίδες αυτές. Ότι το Ισλάμ μοιάζει με την αριστερή ιδεολογία και τις πρακτικές της…Η βλασφημία στην Ευρώπη επιτρέπεται, το είπε και ο Μακρόν.
Δεν χρειάζεται να είσαι ο Πάπας Φραγκίσκος για να βλέπεις ότι αυτοί που κυβερνούν τον κόσμο όχι μόνο δεν είναι χριστιανοί ή μουσουλμάνοι, είναι σατανιστές, είναι ναζί. Θέλουν να εξαφανίσουν τα φυσικά καταστήματα, τα φυσικά σχολεία και εν γένει τα φυσικά πρόσωπα. Δεν είναι τυχαίο που για πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία αυξήθηκαν θεαματικά τα ποσοστά της ακραίας φτώχειας στον κόσμο. Και όμως, τα παπαγαλάκια γράφουν ότι ο ιός είναι δημοκράτης, γιατί απείλησε και πρίγκιπες και μεγιστάνες και αρχηγούς κρατών… Δεν τους σκότωσε όμως. Καταλαβαίνει πλέον και ένα νήπιο πως ο ιός αυτός όχι απλά δεν είναι δημοκράτης, είναι πολύ ρατσιστής με τους φτωχούς. Pleite. Χρεοκοπία. Θέλουν τη χρεοκοπία των μικρών επιχειρήσεων, μου είπε ένας φίλος από Γερμανία. Πώς γίνεται παντού να θέλουν τα ίδια πράγματα; Ήδη η κατάσταση στις συγκεκριμένες εφημερίδες έχει βρει το όνομα που της αξίζει. Πανδημική κρίση. Παραπέμπει άμεσα στο «οικονομική κρίση» που ξέραμε ως τώρα. Ένα δώρο εξ ουρανού του οποίου οι διαχείριση είναι τέτοια, ώστε να μη στεγνώσουν ποτέ τα δάκρυα από τα μάτια των ανθρώπων. Η ελίτ έχει και τους γελωτοποιούς της. Το Ρουβά, τη Μπαλατσινού, τη Δανάη, τη Βίκυ Σταυροπούλου, τους «συγγραφείς» και τους «επιστήμονες»…
Πικράθηκα με όσα διάβασα. Έστειλα τον φίλο μου να πάει να μου πάρει μια πάστα από το κοντινό ζαχαροπλαστείο. Το αποφάσισα. Σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία, θα προσπαθώ όσο μπορώ να στηρίζω τις μικρές, τοπικές επιχειρήσεις. Τις προσωπικές επιχειρήσεις. Και τώρα τα Χριστούγεννα που κάνουμε ήδη τις λίστες μας ενόψει του… «ανοίγματος» (;) του εμπορίου, ας αποκλείσουμε τις μεγάλες εταιρείες. Στη μικρή επιχείρηση έχει ελπίδες να ευημερήσει τουλάχιστον ένας, ο μικρός επαγγελματίας – αφεντικό. Στις μεγάλες κανείς εργαζόμενος δεν θα ευημερήσει. Και όσο πάει θα χειροτερεύει και θα αποθρασύνονται. Εσύ που «έχεις το σειρά σου» και είσαι σε σχετικά καλή μοίρα, μην νομίζεις πώς δεν θα έρθει και η σειρά σου να σε χρεοκοπήσουν. Μην νομίζεις ότι είσαι εσύ ο καπιταλιστής, επειδή δεν πεινάς ακόμα. Αυτοί που δεν ξέρουν τι σημαίνει να είσαι φτωχός, γιατί δεν έχουν ούτε δικές τους εμπειρίες, ούτε αναμνήσεις από γονείς και παππούδες, θα θεωρούν πάντα τους ανθρώπους της δουλειάς ως αυτό που τους θεωρούσε ο Χίτλερ. Parasiten.
